Stanley Meyer Hydrogen Water Fuel HHO μπεκ HHO Kit HHO Gas

Περιγραφή Η κυψέλη καυσίμου υποτίθεται ότι χώριζε το νερό στα συστατικά στοιχεία της, υδρογόνο και οξυγόνο. Το αέριο υδρογόνο στη συνέχεια κάηκε για να παραχθεί ενέργεια, μια διαδικασία που ανασύστησε τα μόρια του νερού. Σύμφωνα με τον Meyer, η συσκευή απαιτούσε λιγότερη ενέργεια για την εκτέλεση της ηλεκτρόλυσης από την ελάχιστη ενεργειακή απαίτηση που προβλέπεται ή μετράται από τη συμβατική επιστήμη. Ο μηχανισμός δράσης φέρεται να περιλαμβάνει το "αέριο του Brown", ένα μείγμα οξυϋδρογόνου με αναλογία 2:1, ίδια σύνθεση με το υγρό νερό. το οποίο στη συνέχεια θα αναμιγνύεται με τον ατμοσφαιρικό αέρα (άζωτο, οξυγόνο, διοξείδιο του άνθρακα, μονοξείδιο του άνθρακα, μεθάνιο, χλωροφθοράνθρακες, ελεύθερες ρίζες/ηλεκτρόνια, ακτινοβολία, μεταξύ άλλων). Εάν η συσκευή λειτουργούσε όπως ορίζεται, θα παραβίαζε τόσο τον πρώτο όσο και τον δεύτερο νόμο της θερμοδυναμικής, επιτρέποντας τη λειτουργία ως μηχανή αέναης κίνησης. Πηγή: Wikipedia, η ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Καθ 'όλη τη διάρκεια των διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας του^[4][5][6] Ο Meyer χρησιμοποίησε τους όρους «κυψέλη καυσίμου» ή «κυψέλη καυσίμου νερού» για να αναφερθεί στο τμήμα της συσκευής του στο οποίο η ηλεκτρική ενέργεια διοχετεύεται μέσω νερού για την παραγωγή υδρογόνου και οξυγόνου. Η χρήση του όρου από τον Meyer υπό αυτήν την έννοια είναι αντίθετη με τη συνηθισμένη έννοια της επιστήμης και της μηχανικής, στην οποία τέτοια κύτταρα ονομάζονται συμβατικά "ηλεκτρολυτικά κύτταρα".^[7] Επιπλέον, ο όρος "κυψέλη καυσίμουΣυνήθως προορίζεται για κύτταρα που παράγουν ηλεκτρισμό από μια χημική ουσία οξειδωτική αντίδραση,^[8][9][10] ενώ η κυψέλη καυσίμου του Meyer κατανάλωνε ηλεκτρική ενέργεια, όπως φαίνεται στις πατέντες του και στο κύκλωμα που απεικονίζεται στα δεξιά. Ο Meyer περιγράφει σε ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του 1990 τη χρήση ενός "συγκρότημα κυψελών καυσίμου νερού" και απεικονίζει μερικές εικόνες του "πυκνωτή νερού κυψελών καυσίμου". Σύμφωνα με το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, σε αυτή την περίπτωση, "... ο όρος "κυψέλη καυσίμου" αναφέρεται σε μια μοναδική μονάδα της εφεύρεσης που περιλαμβάνει μια κυψέλη πυκνωτή νερού ... που παράγει το αέριο καυσίμου σύμφωνα με τη μέθοδο της εφεύρεσης."

Κάλυψη από τα ΜΜΕ

Σε ένα ρεπορτάζ ειδήσεων σε τηλεοπτικό σταθμό του Οχάιο, ο Μέγιερ έδειξε ένα αμαξάκι αμμόλοφο που ισχυρίστηκε ότι τροφοδοτείτο από την κυψέλη καυσίμου του νερού. Εκτίμησε ότι χρειάζονταν μόνο 22 γαλόνια (83 λίτρα) νερού για να ταξιδέψουν από το Λος Άντζελες στη Νέα Υόρκη.^[11] Επιπλέον, ο Meyer ισχυρίστηκε ότι αντικατέστησε τα μπουζί με "μπεκ" που εισήγαγαν ένα μείγμα υδρογόνου/οξυγόνου στους κυλίνδρους του κινητήρα. Το νερό υποβλήθηκε σε έναν ηλεκτρικό συντονισμό που το διαχώρισε στη βασική ατομική του σύνθεση. Η κυψέλη καυσίμου νερού θα χώριζε το νερό σε υδρογόνο και αέριο οξυγόνο, τα οποία στη συνέχεια θα καούνταν πίσω σε υδρατμούς σε μια συμβατική μηχανή εσωτερικής καύσης για να παράγουν καθαρή ενέργεια.^[3]

Philip Ball, γράφοντας στο ακαδημαϊκό περιοδικό Φύση, χαρακτήρισε τους ισχυρισμούς του Meyer ως ψευδοεπιστήμη, σημειώνοντας ότι «Δεν είναι εύκολο να διαπιστωθεί πώς προοριζόταν να λειτουργήσει το αυτοκίνητο του Meyer, εκτός από το ότι περιλάμβανε μια κυψέλη καυσίμου που μπορούσε να διασπάσει το νερό χρησιμοποιώντας λιγότερη ενέργεια από αυτή που απελευθερώθηκε από τον ανασυνδυασμό των στοιχείων… Οι σταυροφόροι εναντίον της ψευδοεπιστήμης μπορούν να βροντοφωνάζουν όσο θέλουν, αλλά στο τέλος, θα μπορούσαν κάλλιστα να αποδεχτούν ότι ο μύθος του νερού ως καυσίμου δεν πρόκειται ποτέ να σβήσει».^[2]

Μέχρι σήμερα, δεν έχουν δημοσιευθεί στην επιστημονική βιβλιογραφία μελέτες των συσκευών του Meyer με κριτές από ομοτίμους. Ένα άρθρο σε περιοδικό Φύση περιέγραψε τους ισχυρισμούς του Meyer ως έναν ακόμη μύθο «νερό ως καύσιμο».^[2]

Η αγωγή

Το 1996 ο Meyer μήνυσε δύο επενδυτές στους οποίους είχε πουλήσει αντιπροσωπείες, προσφέροντας το δικαίωμα να δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στην τεχνολογία Water Fuel Cell. Το αυτοκίνητό του επρόκειτο να εξεταστεί από τον ειδικό μάρτυρα Michael Laughton, καθηγητή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών στο Queen Mary, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου και Μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Μηχανικών. Ωστόσο, ο Meyer έκανε αυτό που ο καθηγητής Laughton θεωρούσε «κουτσή δικαιολογία» τις ημέρες της εξέτασης και δεν επέτρεψε να προχωρήσει το τεστ.^[3]Σύμφωνα με τον Meyer, η τεχνολογία εκκρεμούσε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας και υπό έρευνα από το γραφείο διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, το Υπουργείο Ενέργειας και τον στρατό.^{[παραπομπή που απαιτείται]} Το "κελί καυσίμου νερού" εξετάστηκε αργότερα από τρεις ειδικούς μάρτυρες^{[ο οποίος?]} στο δικαστήριο που διαπίστωσε ότι «δεν υπήρχε τίποτα επαναστατικό για το κύτταρο και ότι απλώς χρησιμοποιούσε συμβατική ηλεκτρόλυση». Το δικαστήριο διαπίστωσε ότι ο Meyer διέπραξε «βαριά και τρομερή απάτη» και του διέταξε να επιστρέψει στους δύο επενδυτές τα 25,000 $.^[3]

Ο θάνατος του Meyer

Ο Stanley Meyer πέθανε ξαφνικά στις 20 Μαρτίου 1998, μετά το φαγητό σε ένα εστιατόριο. Ο αδερφός του ισχυρίστηκε ότι κατά τη διάρκεια συνάντησης με δύο Βέλγους επενδυτές σε ένα εστιατόριο, ο Meyer έτρεξε ξαφνικά έξω, λέγοντας "Με δηλητηρίασαν".^[1] Μετά από έρευνα, η αστυνομία του Γκρόουβ Σίτι συνέταξε την έκθεση ιατροδικαστή της κομητείας Φράνκλιν που έκρινε ότι ο Μέγιερ, ο οποίος είχε υψηλή αρτηριακή πίεση, πέθανε από εγκεφαλικό ανεύρυσμα.^[1] Μερικοί από τους υποστηρικτές του Meyer πιστεύουν ότι δολοφονήθηκε για να καταστείλει τις εφευρέσεις του.^[1][2][12]

Επακόλουθο

Τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας του Meyer έχουν λήξει. Οι εφευρέσεις του είναι τώρα στο δημόσιο τομέα, διαθέσιμες για χρήση σε όλους χωρίς περιορισμούς ή πληρωμή δικαιωμάτων.^[13] Κανένας κατασκευαστής κινητήρων ή οχημάτων δεν έχει ενσωματώσει το έργο της Meyer.^[14][15]

^[5]